شعر (( شاخه بادام)) از آلفونس دو لامارتین

این شاخه سبز بادام که پای تا سر در پیراهنی از شکوفه سپید پنهان شده چه زیباست و چه عطر دل انگیزی دارد! 
ولی آیا پایان عمر، او نیز چنین خواهد بود؟ 
افسوس! چه آنرا بر جای گذارند و چه شکوفه های زیبایش را بچینند، چه بر سر زلف دلبری جایش دهند و چه در روی قلب دلداده ای استوارش سازند، پیش از آنکه روزی چند بر آن بگذرد همچون گل امید ما برگ به برگ خواهد ریخت و از این زیبایی و دلربایی جز یأس و حسرت چیزی بر جای نخواهد ماند! 

ای گل زیبا، چقدر ماجرای زندگانی ما به تو شبیه است. 
گل زندگی ما نیز چون تو روزی سر از خاک بدر می کند و روزی به آرامی گلبرگ های آن می شکفد، روزی بر اطراف خویش عطر ریزی می کند و روزی نیز پیش از آنکه موسم تابستان فرا رسد می پژمرد و باز در دل خاک تیره مکان می گیرد! 
اکنون که این شکوفه خوش آب و رنگ چنین ناپایدار است، بیا تا فرصتی باقی است دست از آن بر نداریم و از عطر دلاویزش مشام جان را لذت بخشیم، از درون گلبرگ های خندان آن شیره روح پرورش را بمکیم و پیش ا آنکه باد صبا بوی جانفزایش را به غارت برد و چهره ی دلربایش را آسیب رساند از آن تمتعی برگیریم.

تاریخچه زندگی این گل بی وفا بسی ساده است: 
زمانی سر از خاک بدر کرد و روزی در سینه خاک رفت؛ وقتی نسیم بها ی گلبرگ های لطیفش را از هم بشکفت و روزگاری باد خزانی هر برگ آن را به گوشه ای پرتاب کرد، گوش فرا دار تا بشنوی که هر گلی که دستخوش این تندباد یغماگر می شود پیش از آنکه قدم در وادی نیستی گذارد چه می گوید: 
(( بکوشید تا این چند روزه ی عمر را با شادمانی بسر برید، زیرا دیری نخواهد گذشت که دوران شوم پیری فراخواهد رسید و خاک تیره برای همیشه شما را در دل خویش مکان خواهد داد!))

جمله ای زیبا از فیلمِ (( اینک آخر الزمان))

شعر (( خیال پردازی شبانه)) از فردریش هولدرلین

در ابتدا کلمه بود، کلمه نزد خدا بود. کلمه، خدا بود.